Frustratie is de motivatie
07 september 2008Dit filmpje kreeg ik gisteren doorgestuurd en geloof het of niet: het deed me meer dan eens schateren.
Het filmpje toont een zogeheten modificatie (Mod) van het spel Super Mario Bros, gespeeld door een gozer die hilarisch commentaar geeft bij zijn frustratie over het spelverloop.
Waarschijnlijk kunnen alleen insiders hier om lachen. Als je je afvraagt wat er zo grappig aan is moet je bedenken dat deze scene van tien minuten verbeeldt wat veel platformgames karakteriseert: sommige levels zijn zo frustrerend moeilijk dat het eigenlijk niet eens meer leuk is. De doorgewinterde gamer weet echter dat er altijd een patroon is dat leidt naar de prinses die gered moet worden. Door het patroon keer op keer te herhalen krijgt de speler het level uiteindelijk in de vingers.
De motivatie om door te gaan ligt besloten in de frustratie over het spelverloop.
Je zou kunnen zeggen dat die herhaling van patronen leidt tot een zekere afstomping. Je kunt ook stellen dat het spelen van een relatief eenvoudig spel als Mario jonge kinderen veel leert over doorzettingsvermogen, het belang van een goed geheugen en de kracht van een subtiele navigatie.
Mario is een oud spel. Mario was lineair, bijna als een boek; de 32 levels kenden maar één route: van links naar rechts. Met de komst van 3d games als Zelda werden de werelden en levels vele malen complexer.
Vergeet dus niet je kind te complimenteren, als een spel wordt uitgespeeld (lees: als het kwaad is verslagen en de prinses is gered). Dat is namelijk een prestatie van formaat en een prestatie waar je kind veel van heeft geleerd bovendien…
@
Wat een geniaal filmpje! Ook ik heb hardop gelachen en voelde de frustratie. Je gaat bijna meedoen 😉
Ik moet je ook eerlijk bekennen dat Mario en andere platformgames voor veel spanning en frustratie hebben gezorgd. Het duurt nogal lang voordat je het patroon helemaal hebt doorgrond.
Overigens is er een geweldig boek over met name de vraag waarom dit soort games zo goed zijn: ‘A Theory of Fun for game design’ van Raph Koster.
Zie ook //www.leerbeleving.nl/meer-weten/ helemaal onderaan.
Hartelijke groeten,
Marcel
@ Marcel:
Bedankt voor je reactie. Dat meekijken en mee willen doen herinner ik me ook nog goed van de tijd dat je platformers samen met maatjes speelde. Om de beurt een leveltje. Dat was het mooiste nog in mario 3.
Leuke tip! Dat boek ken ik niet.
Ga ik eens opsnorren in de bieb.
Thxs
@ Marcel : Klinkt inderdaad als interessante lectuur 🙂
@ Edwin : Geef die gamer alvast maar een complimentje van mij 😉
En te zeggen dat er dus afdelingen binnen de game industrie zijn die zich bezig houden met welke mate van frustratie je in een spel mag steken zodat het toch nog gespeeld wordt en de spelers er toch nog niet mee kappen. Dit is daar een erg mooie illustratie van.
Het doet mij ook wel denken aan die filmpjes waarin spelers het zo gewoon zijn geworden dat ze het hele spel kunnen uitspelen in 10 a 16 minuten 🙂
Ik durf niet te kijken want ik weet het nog veel te goed: toen mijn kinderen klein waren en op hun gameboy zonder moeite de prinses wisten te bevrijden, viel ik zelf altijd al op level 2 in een put of werd door een monster verslonden of welke andere narigheid het ook was…
Over frustraties gesproken!
Groet van schrijverdezes
@ Benoit: daar moet inderdaad wel goed over nagedacht worden. Als het TE wordt haken er ook TE veel af denk ik.
Die snelle zijn ook mooi! Krankzinnig toch?
@ schrijver: maar je hebt het wel geprobeerd! Dat kun je niet van alle ouders zeggen…
Mooi filmpje inderdaad en erg herkenbaar 🙁
En ik heb hem vandaag nog een complimentje of twintig gegeven na het behalen van Gouden Bananen in DK 64. Heerlijk een oldschool regenachtige gamemiddag.
“This iw worse than Panic at the Disco!” 😀
Oh boy, herinneringen! Weet nog hoe ik na uuuuuren spelen eindelijk het laatste level in Doom 2 bereikte om dan tot de constatatie te komen dat er een bug in het (gekraakte) spel zat en ik niet KON winnen. Aaaah, cheats en codes die op papiertjes werden doorgegeven als heilige gralen op de speelplaats, want internet bestond nog niet, behalve voor militairen en universiteiten. De uren die ik besteed heb aan Prince of Persia, om dan inderdaad beloond te worden met een flauw kusje van de prinses…
Ik ben nog steeds een gamer, maar die inzet en volharding die ik als kid had heb ik helaas niet meer.
@ Jeroen: NEE! Die bananen. Vergeet ik ook nooit meer. Zat ik helemaal voldaan op de bank na te genieten van de 100 stuks fruit die ik gevonden had, en dacht ik klaar te zijn, belt er ene Jeroen K. uit Amsterdam met de mededeling dat er 101 zijn. Aaaaargh 🙂
@ Lebber: dat was helemaal mooi ja. Wij deden heel veel telefonisch. Een soort strijd wie er al het verst was in Zelda of een nieuwe mario of metroid en dan heel nonchalant vertellen hoe simpel het is om ergens een touw te vinden, onder de brug te hangen en dat je er met twee superslinger gewoon wel langs kan. Als je tenminste je speciale pak al hebt. Waaaat? Heb je die nog niet. Ga dan even 36 levels terug naar die ene vent die ijsco’s verkoopt en vraag naar Banjo K. Die zit bovenop die ene berg in die grot. Dat weet je toch wel?
:-))
Tuuuuurlijk. Maar ja, dat weten alleen échte gamers. Trouwens mijn highscore is hoger dan de jouwe, lekker puh!
Ha! Hou op over highscores ^^
Prachtig stukje.
Oh briljant! Mijn vingers beginnen alweer te jeuken. reselijk zenuwslopend spel dit maar als je eenmaal die prinses te pakken hebt… Victory…
Het mooiste moment in het spel inderdaad Jo! Zelfs voor vrouwen, begrijp ik 😀
Heb je het filmpje over Mario op Young Marketing al gezien? Hilarisch! Heb het gelijk op mijn eigen blog gezet!
Ik heb het filmpje nog niet gekeken omdat ik vanmiddag op een pc werk zonder geluid (zit weer met de gamers in het lokaal). Jouw post had ik natuurlijk al wel gelezen.
Intrigerende nieuwe foto weer. Het blijft geheimzinnig zo 🙂
🙂
Ik vond eigenlijk dat ik al heel wat meer van mezelf prijsgeef zo!
Wel meer, dat ben ik met je eens 🙂
Heerlijk! Ik ben een fijne casual gamer en niet meer dan dat. Maar herkenbaar is het wel.
Maar mijn beider zonen geven niet op. Zijn wel eens boos, maar doen een level gerust 6,7 keer. Mooi om te zien.
Ha, het is een masochistische vorm van doorzettingsvermogen…maar zoooo fijn als het dan wel opeens lukt. Heb zojuist ook weer flink getierd, maar hee: na twee uurtjes had ik haar toch weer mooi gered. Mission accomplished 🙂