Gameverslaving, een verhaal uit de praktijk

12 augustus 2008

Wat ik van videogames vind hoef ik eigenlijk niet meer te melden. De archieven van dit blog barsten van de relevante berichten met een positieve strekking. Het feit dat ik een voorstander ben van het benutten van de zegeningen van gaming wil echter niet zeggen dat ik geen oog heb voor de excessen en de negatieve aspecten ervan. Integendeel, zou ik bijna willen zeggen.

Ik weet donders goed wat te intensief gebruik van games of internet met je kan doen. Ik besef dat er zoiets bestaat als internetverslaving (of mag je het zo niet noemen?) en weet ook dat het steeds vaker voorkomt dat kinderen echt verslaafd raken aan videogames. De documentaire over dit onderwerp, die Zembla in januari uitzond, staat me nog goed voor de geest. Ik verwonderde me toen vooral over de dure maar schijnbaar succesvolle aanpak van de verslavingskliniek Smith & Jones (zie deel 3 van de uitzending)

Afgelopen zondag was ik te gast op een partijtje (PDF) van een Middelburgs Café-Restaurant. Door de drukte kon er van een tafelschikking geen sprake zijn waardoor ik meerdere malen spontaan in gesprek raakte met wildvreemde mensen. Op een zeker moment sprak ik met een goedlachse dame die vertelde over de gameverslaving van haar vijftienjarige zoon. Zij vertelde hoe hij volledig in de ban was geraakt van het spel World of Warcraft, zodanig dat hij op een gegeven moment zelfs niet meer naar school ging. Op een zeker moment besloot zij hem naar Smith en Jones te sturen. Omdat een behandeling daar 1000 euro per dag kost kon zij zich slechts een behandeling van twee weken permitteren. Toch was ze tevreden over de behandeling. Ze kon ‘m iedereen aanbevelen, zei ze.

Inmiddels heeft ze de gamepc de deur uit gedaan en beschikt haar huishouden alleen nog over een uitgeklede pc met trage verbinding, voor e-mail en beperkt internetverkeer. Haar zoon verveelt zich stierlijk, omdat al zijn vrienden nog wèl gamen. Soms speelt hij stiekem bij hen. Dat tolereert ze. Het belangrijkste vond ze dat hij nu weer naar school gaat en dat het afkicken steeds beter gaat. Ze gelooft dat zijn slimheid het uiteindelijk wint van zijn verslaving en dat zijn terugval van VWO naar VMBO maar iets tijdelijks is. Ik geloofde haar op mijn beurt.

Ik vertelde haar uitgebreid over mijn eigen ervaringen met online gaming, mijn ervaringen als ‘BBQ Chicken‘, in het spel Command and Conquer. Als lid van een gameclan was ik dagelijks vele uren online. Dat beperkte zich niet tot spelen alleen, ik was ook een zeer actief moderator op het forum waar ik op een gegeven moment zelf een rol vervulde als ‘Librarian’. Het was een bijzondere periode. Achteraf kan ik stellen dat ik ook wel een beetje verslaafd was. In mijn geval leidde de verslaving echter niet tot problemen.

Die game-ervaringen maken echter wel dat ik goed weet wat online gamen behelst. Hoe sociaal het kan zijn en hoe hard. Hoe er van je verwacht wordt dat je altijd je maatjes helpt. Dat oudere spelers opvoedkundige taken hebben als het gaat om wangedrag van jongere spelers.

Ik vergeet nooit dat ik tijdens een game opeens werd aangesproken door de moeder van een jong clanlid. Zij vroeg wie ik was en wat mij zoal bezielde. Ik legde alles rustig uit en ze was gewoon een beetje blij dat ze een indruk had van de personen waarmee hij zich ophield. Het kwam ook regelmatig voor dat wij jonge leden ter verantwoording riepen voor, bijvoorbeeld, valsspelen of flamewars (scheldpartijen) Dat werd in onze clan niet getolereerd.

Wat ik zondag nog het mooist vond van het gesprek was dat de moeder zich echt had verdiept in de motieven van haar kind en dat ze heel goed kon begrijpen waarom hij er zo verslaafd aan was geraakt. Op een gegeven moment vroeg ze mij of ik wist wat een Noob was. Ik zei lachend dat ze achterliep en dat ze ‘Boon‘ moest zeggen. Dat wist ze allang. Nooit eerder sprak ik een vrouw van haar leeftijd die weet wat een ‘boon’ is. Heel bijzonder. Het was ook voor het eerst dat ik iemand sprak die openhartig vertelde over het escaleren van gamegedrag. Toen ik vroeg hoe zijn nog steeds gamende vriendjes hem nu dan behandelden schrok ik wel. Zij spelen gewoon door. Hun ouders hebben simpelweg niet in de gaten dat het spelen uit de hand loopt.
Het was daarom ook dat zij het feit dat zoveel kinderen alleen spelen, op hun zolderkamers, als het grootste gevaar beschouwt. Omdat veel ouders niet beseffen waar hun kroost mee bezig is.

Toen ik sprak over gamen in de bibliotheek bleek zij daar een groot voorstander van te zijn. Juist omdat het een positieve tegenhanger is van de isolerende werking van de eigen slaapkamer. Enig toezicht doet al wonderen, vond de vrouw. En veel kinderen vinden dat toezicht ook helemaal niet erg. Ze spelen liever samen op minder goede dan in hun eentje op superieure hardware (zie mijn commentaar bij een oude post)

Ik vrees dat ik een verhaal als dat van zondag in de toekomst alleen nog maar vaker zal horen. Aan de ene kant neemt de populariteit van games nog steeds toe, aan de andere kant durft de overbezorgde moderne ouder z’n kind niet eens meer in een boompje te laten klimmen…

Zie ook het rapport Pwned by the Internet (PDF), van Geert-Jan Meerkerk.

@