Zoeken missen

11 januari 2008

Je hebt soms van die gedachtenkronkels waar je niet meteen een antwoord op hebt. Na het opborrelen ervan zakken ze meestal tijdelijk weg, om vervolgens op de meest vreemde momenten weer op te duiken. Tot het moment dat je er voor jezelf een bevredigend antwoord op hebt geformuleerd.

Vanochtend bedacht ik me dat ik op dit moment best veel kansen heb om dingen te doen die ik leuk vind. Ik heb het druk, maar ik heb het druk in (bijna) alle vrijheid. Dat is waardevol.

Toch zijn er ook altijd dingen die je mist en vandaag realiseerde ik me opeens dat ik het zoeken mis. En niet zomaar een beetje ook. Ik ben dol op zoeken. Net zo dol als op vinden eigenlijk.

Nu ben ik wekelijks vele uren op het web te vinden en je zou denken dat mijn intensieve gebruik van zoekmachines dan toch voldoende zou moeten zijn. Maar dat ervaar ik zelf helemaal niet zo. Mijn zoeken is veel oppervlakkiger geworden de laatste jaren.
Dat komt in de eerste plaats omdat ik veel minder inlichtingenwerk doe dan voorheen; ik zit slechts sporadisch aan de inlichtingenbalie en als het gaat om Aladin ben ik nu niets meer dan coördinator en incidentele invalkracht. Er is een tijd geweest dat ik de enige ‘Aladinner’ in Zeeland was.
En als ik dan een keer mag invallen valt het me altijd weer op dat de echte speurvragen minder vaak gesteld worden dan een paar jaar geleden. Mensen gaan sneller zelf aan de slag, stellen minder vragen.

Terwijl ik hier een beetje over aan het mijmeren was vroeg ik mezelf opeens af of studenten IDM van nu het makkelijker of moeilijker hebben dan 7 jaar geleden. En dan heb ik het niet over werkdruk of de structuur van het onderwijs, ik heb het over zoeken, vinden en de beschikbaarheid van informatie.

Ik startte met de deeltijd-opleiding in 2000. De studie was toen nog opgedeeld in 11 thema’s over een periode van 3,5 jaar. Een van die thema’s richtte zich op bronnenonderzoek, zoeken op het (diepe) web, de betrouwbaarheid van informatie, de beschrijving van websites, noem maar op. Een thema om je zoekhart bij op te halen!

Als ik daar nu op terugkijk zie ik opeens de verschillen met nu. Het web was toen al onbevattelijk groot maar kan niet eens in de schaduw staan van het immense Internet van 2008. Toen was een bijzondere databank ook nog echt bijzonder. Een docent keek je toen nog meewarig aan als je een verhandeling inleverde over de toegevoegde waarde van zoekmachine Scirus. RSS kenden we nog niet. Persoonlijke startpagina’s waren nog niet ingeburgerd. 2.0-tools waren toen nog 1.0.

Misschien was alles toen overzichtelijker dan het nu is en zou je in die zin kunnen stellen dat de generatie IDM’ers van toen het makkelijker had. Aan de andere kant: nu is het informatiemoeras vele malen groter maar zijn er veel meer middelen om dat moeras veilig te betreden en naar de eigen zoekhand te zetten. De parels laat je naar je toekomen.
Nu beschikt iedereen over verschillende vormen van attendering, syndicatie en personalisering. Zaken die toen nog niet bestonden of nog niet bekend waren. Zoekmachines zijn ook beter geworden. Informatiebeheer is eenvoudiger geworden.

Maar toch ook weer niet…

Ik ben er, kortom, nog niet helemaal uit. Ik laat dat vraagstuk dus nog even voortborrelen en wacht op het volgende vreemde moment. Maar hoe ik het ook wend of keer: ik mis het zoeken en vinden. Het echte graven in bronnen.

Een sportvisser vindt er ook niks meer aan als hij doorlopend beet heeft. Een belangrijk element van de sport is het zoeken en vinden van een goed plekje, het juiste aas en de beste hengel.

Dat heeft de infospecialist nu ook!

@