London Calling 2007 II: vrijdag

03 november 2007

De eerste avond van de november-editie van London Calling was boven alles relaxed. Iedereen was een beetje brak van een lange werkweek en het gejaag om voor achten in Paradiso te zijn. LC gaat vroeg van start en jakkert vervolgens de hele avond door. Als een band de laatste noten heeft gespeeld in de kleine -en warme- bovenzaal, begint de volgende band direct daarna in de grote zaal. Van het wisselen van zaal krijg je al snel het heen en weer. Beter zoek je dan een goed plekje bij het hoofdpodium, van waar je alles prima kunt volgen. Dat was dus precies wat we deden.

Muzikaal vond ik de vrijdag niet echt indrukwekkend. Scouting for Girls was best aardig maar kon me niet langer dan drie nummers boeien. Met teksten over hoe je kunt dromen van het zijn van James Bond. Dan rep je je al snel richting bierpomp. The Maccabees waren er ook al in maart. Die zijn behoorlijk gegroeid in een half jaartje Er kwam zowaar een beetje beweging in dat soepele lichaam van me. Ik voelde me net Louis van Gaal: zijn jullie nu zo dom of ben ik nu zo lenig?

Vervolgens the New Young Pony Club. Die konden me helemaal niet bekoren. Zo’n band waarbij je eigenlijk alleen nog oog hebt voor de vormen van de toetseniste. Toen ze Technotronic’s Pump up the Jam speelden dreigde het toch nog even leuk te worden. Dat dan weer wel. Maar een band die het moet hebben van covers, da’s toch altijd een beetje dubieus.

Ook best (eigen-) aardig: the Xerox Teens. Maar weinig meer dan dat. Op het grote scherm zag ik een band die wel een goede sound had maar een ‘gemaakte’ act had. Ze deden me net iets teveel denken aan het legendarische the Fall, waar ik ook nog een paar cd’s van heb. Maar zeker niet vervelend!

Dan nog een rijtje bands waar ik verder maar niets over zeg. Oh ja; helemaal aan het eind nog Friendly Fires. Die waren geloof ik ook best leuk. Tegen die tijd was ik echter al iets minder scherp, dus vergeef het me als die mening gebaseerd is op de waan van dat moment.

Van een band weet ik wel zeker dat ik ze super vond: Foals. Toen ze begonnen te spelen dacht ik aanvankelijk dat zij ook nogal cliché waren maar daar kwam ik heel snel van terug. Ze deden me afwisselend denken aan Bloc Party, Stone Roses en heel even zelfs aan een van mijn favorieten ooit: the God Machine. Ze combineren een lekker tempo en beat met wat ingewikkeldere loopjes en een prettige zang en naarmate het concert vorderde werden ze steeds energieker.

Foals is een bandje dat ik in de gaten ga houden. Woensdag spelen ze in de Heineken Music Hall, in het voorprogramma van Bloc Party. Ondanks de eng grote zaal zou dat zo maar een mooi avondje kunnen worden. Daniëlle liet al weten dat ze de band nog niet kent. Ik ga er maar eens een flesje wijn op zetten dat zij er een fan van wordt 🙂

En nu lekker verder chillen hier. Wachten op deel twee. De Wii en DS staan alweer de hele dag aan en tot mijn vreugde heeft Jeroen hier ook het boekje ‘Als de dollar valt‘ liggen. Dat wilde ik graag lezen en voordat het eens in de bieb ligt… ik ben er in ieder geval meteen ingedoken. Het leest als een trein. Uit de boeken van David Icke en films als Zeitgeist wist ik hier wel al het een en ander van, maar Middelkoop brengt het op mooie manier samen.

Lezen en gamen. Muziek checken. Eten, drinken en roken. Leuke meisjes kijken. Bitje dabberen.
Dat zijn de dingetjes waar je graag je centjes voor verdient!

Vulpes pilum mutat, non mores.

@

Foto: Maccabees