Reaguren echt zo moeilijk niet!
27 april 2007
Op het blog van Jan Klerk vindt een interessante discussie plaats over de inzet van web 2.0 tools op websites van culturele organisaties en de mate waarin het publiek daarop reageert. Het uitgangspunt van die discussie is de website van Darien Library, een vooruitstrevende bibliotheek die op zbdigitaal ook al een paar keer aan bod kwam. De discussie is ook te volgen op Bibliotheek 2.0 (72 leden inmiddels!).
Nu gaat een deel van de discussie over reacties van bezoekers, in shocklogtaal ook wel ‘reaguurders‘ genoemd (“Reaguurders zijn bezoekers die zo nu en dan onder een nick-naam een reactie achterlaten en regelmatig op F5 rammen“)
Interessante materie, dat reageren en reaguren. Er wordt veel over gespeculeerd. Er is een relatief kleine groep mensen die bijna overal op reageert en er is een grote groep die zelden of nooit de conversatie aangaat; zij verkiezen een wat meer passieve rol.
Ik beschouw mezelf als iemand die veel reageert, soms misschien wel te veel. Dat komt voort uit een brede interesse in de onderwerpen die ik overal behandeld zie, maar ook uit sympathie voor al die mensen die een online conversatie aan proberen te gaan. Het is gewoon leuk, als mensen reageren op uitspraken, verwijzingen of vragen.
Maar ik kan mezelf ook goed voorstellen dat reageren niet aan iedereen is besteed. Daar legde ik me na een paar maandjes bloggen al bij neer. De een ziet zijn naam liever niet te veel online, de ander vindt het lastig om een mening te formuleren en weer een ander heeft gewoon geen tijd of zin om te reageren. Daar is niks mis mee. Als je de dagelijkse hoeveelheid vele rss-feeds in ogenschouw neemt besef je ook dat het onmogelijk is overal op te reageren. Je zou er een dagtaak aan hebben.
Maar het gaat niet alleen om blogs en sites. Het gaat ook om betrokkenheid in het algemeen. Ik heb de afgelopen weken met meerdere collega’s gesproken over ‘gebrekkige respons’. Natuurlijk, wat geldt voor de blogosphere, geldt ook voor het e-mailverkeer. Sommige mensen hebben veel moeite hun inbox te ‘managen’. De informatieovervloed is fnuikend soms. Maar aan de andere kant is het soms ziekmakend hoe weinig er wordt gereageerd op voorstellen, verzoeken, notities, enz. Het zijn altijd dezelfde mensen die feedback geven.
En hoewel er vaak vele goede redenen om niet te reageren (tijdgebrek met stip op een) vind ik toch dat veel te veel mensen kiezen voor een soort vegetatief bestaan op de werkvloer: nooit eens opbouwende kritiek, zelden een compliment en sporadisch suggesties of aanvullingen. Ze lijken het allemaal wel te geloven.
Prima. Dat mag allemaal. Maar weet je wat nu zo erg is? Het zijn vaak juist die mensen die wel de tijd nemen om achteraf te zaniken. Als een beslissing dan eenmaal is genomen, of een product is gelanceerd, komen ze opeens wel uit hun schulp. En ze weten de voortgang dan vaak ook nog te transformeren tot een moeizaam proces. Daar gaan mijn nekharen soms van overeind staan.
Through education and dedication
Everyone can share in this
In each and every situation
Dedication from inspiration
Inspiration is my motivation”
hmm niet zo veel te melden maar wilde toch even reageren. :o)
snap eigenlijk nog steeds niet wat een reaguurder is? klinkt negatief.
Als “reageerder” snap ik je frustratie heel goed.
Daarnaast denk ik dat de kloof tussen reageerder en reag(l)uurder best gedicht kan worden, maar daar komt wel wat bij kijken.
Reaguurders zijn in mijn ervaring vaak bang voor “wat de ander van hen denkt”. Maar ook reaguurders zijn mensen die net als ieder ander gezien en gehoord willen worden. En als dat dan niet kan tijdens het beslissingsproces, dan maar erna. (Ook negatieve aandacht is aandacht).
Reaguurders kunnen – al dan niet bewust – opkijken tegen de reageerders (en wat voegt hun reactie dan nog toe?). En ze zien jouw verhelderde feedback misschien niet zozeer als een toegevoegde waarde voor het product, maar als het in de schaduw zetten van henzelf. (ook vaak onbewust)
Het probleem is dat ook de reageerder zich vervolgens niet gezien voelt in de moeite die hij of zij neemt om “zijn nek uit te steken”. Met frustratie tot gevolg.
Er staat m.i. dus vaak iets in tussen reageerder en reaguurder wat niet wordt benoemd. De waarde van de weerstand wordt niet onderzocht.
Dat is ook moeilijk. Anders was je verhaal niet zo herkenbaar …. !!
Te veel reageren? Dat bepaal je gelukkig nog altijd zelf!
Het verbaast mij overigens vaak als ik hoor welke mensen mijn blog lezen (dan word ik bij het voetballen ineens aangesproken door een voor mij onbekend persoon). Je kent ze niet omdat ze niet reageren maar blijkbaar vinden ze het wel interessant wat je schrijft. En naar de redenen van niet reageren kun je dan alleen maar gissen.
Datzelfde geldt bv. ook voor de Fontys mediatheekweblog, toevallig laatst met collega Jeroen over gehad (Gerard brengt het ook nog ter sprake in de discussie bij Jan), iedereen dropt zijn stukjes maar van feedback of reacties is maar sporadisch sprake en dat vind ik heel jammer. De meerwaarde van een weblog zit hem juist in die discussie, de reacties en manier waarop anderen naar iets kijken.
Maar misschien ben ik wel helemaal niet de juiste persoon om hier een reactie op te geven, ik reageer nl. ook vrij veel en ben tevens iemand die snel op mailtjes reageert.
Anyway, dat taartje, euh biertje komt er wel, nog 28 te gaan! 🙂
Cheers,
Daan
@ Bas: ‘reaguurder’ is een samentrekking van reageerder en gluurder, volgens mij. Iemand comments heel goed in de gaten houdt. Met de f5-toets ververs je de pagina steeds en zie je alle nieuwe bijdragen. Op sites als geen stijl hebben berichten doorgaans 200-500 reacties. Daar is reageren aan de orde van de dag. Soms hilarisch!
@ Marina: de dingen die jij noemt spelen inderdaad ook een rol. Ik kan me best voorstellen dat sommige mensen het gevoel krijgen dat ze ‘weinig meer bij kunnen dragen’. Toch heb ik in die anderhalf jaar nog nooit een reactie gehad waar ik niets aan had. Of het nu een loze kreet is, of een uitgebreide reactie: ik vind het altijd leuk om te lezen. Als al tien mensen hebben gezegd wat ze van iets vinden vind ik een 11e toevoeging zoals ‘ik ook’toch altijd waardevol.
En dat geldt ook voor feedback op mailtjes. Als je wat rondstuurt naar 40 mensen en niemand reageert,ga je soms aan jezelf twijfelen. Je kijkt soms zelfs de map ‘verzonden items’na, ter controle.
@ Daan:
De verbazing over lezers waarvan je niet op de hoogte was is altijd wel leuk. Sommige mensen lezen je alleen in hun feedreader en bezoeken je site dus niet eens. En dan opeens krijg je een mail of een opmerking inderdaad.
Altijd verrassend.
En charmant!
Heel herkenbaar! Wij hebben een intern discussieforum binnen de bibliotheken, daar reageren ook altijd dezelfde mensen. En als er dan op basis van die discussie iets besloten is, zijn het altijd de mensen die niet op het discussieforum gereageerd hebben, die dan (na de beslissing dus) nog eens hun mening gaan geven.
Reacties? Schrijf in een post dat je ziek bent, succes gegarandeerd. Jij dus ook nog bedankt voor je beterschapswens.
Over participeren gesproken:
//tinyurl.com/2dbq8g
Ed, als ik het goed heb, gebruiken jullie op de bieb Groupwise voor de e-mail. Volgens mij kun je dan de optie aanzetten dat je een melding terug krijgt als iemand je mailtje opent. Heb je in ieder geval altijd een reactie terug. Ik raad je dan wel aan om als onderwerp een tekst te kiezen waardoor de ontvanger nieuwsgierig wordt naar de inhoud van je mail en deze dus opent.
Hoi Parttimer,
Als je bedenkt dat ik dagelijk 100- 150 inkomende en uitgaande berichten heb in Groupwise, begrijp je dat ik van al die mails ook niet nog eens een bevestiging wil.
Bij sommige berichten die ik verstuur kijk ik wel eens in de eigenschappen (als het belangrijk is ofzo). Je ziet dan precies wat met een mail gedaan is.
Mensen die niet openen en meteen verwijderen mogen achteraf ook niks meer vragen vind ik 🙂
En die zijn er genoeg….
Als ik nu reaguur, heeft het denk ik niet zoveel zin op F5 te drukken 😉
Je verhaal is heel herkenbaar, ik vind het ook frustrerend dat er intern vaak niet of nauwelijks op mail wordt gereageerd. Bij echt belangrijke onderwerpen moet er toch ook een vorm van mondelinge communicatie zijn.
Op een blog reageren vinden heel veel mensen raar en eng, merk ik. Of ze weten gewoon echt niet wat ze moeten zeggen. Het zij zo, ik vind het ook leuk als mensen mondeling reageren.